tigers

 Żadną tajemnicą nie jest, że koszulki z dużymi numerami w stylu ligi amerykańskiego futbolu (tak, napisałam fonetycznie, bo skoro numer zza oceanu, to pisownia znad Wisły) są na topie. Niby nic specjalnego, ale... Szczerze mówiąc, od dawna (jeszcze zanim projektanci pomyśleli, żeby dres z sali gimnastycznej przenieść na wybieg) marzyła mi się taka koszulka lub cokolwiek, co namiastkę szkolnej drużyny by miało. Marzyło, marzyło, potem weszło na salony, a ja dalej nie miałam, aż tu pewnego dnia niespodzianka. I jest. Piękny numer i całkiem dobra koszulka. Do sh zapewne trafiła z wuef'owego worka jakiegoś dzieciaka, który się na nią obraził, bo tygrysy przestały mu przynosić szczęście albo jeszcze z innych bardziej bzdetnych powodów, bo nie wierzę, że ktoś ot tak z niej wyrósł i żadnego pożytku z niej nie zrobił. I pomijam tutaj fakt, że mnie ucieszyła. Podsumowując - koszulka po dzieciaku (na metr siedemdziesiąt sześć) ma się w mojej szafie całkiem dobrze.

 

Nie jest to w prawdzie Jeremy Scott, ale jak już pisałam kiedyś - "jak się nie ma co się lubi, to się lubi, co się zrobi samemu albo co się po prostu ma".

Także teges, carpe diem i te sprawy ;)

fot. Łukasz Trzeciak

top: nn - sh / skirt: H&M